Айтмырза Абылкасымовдун көркөм дүйнөсү

 Аялдамада
   Шаар ичиндеги бир аялдамада узун скамейка бар экен. Ал экөө бир мезгилде эки жактан келип, ошол скамейканын эки четине отурушту. Кыз жана жигит. Биринчилерден болуп кимиси беркисин карады, билбей да калышты. Балким, экөө тең бир убакта, бир ирмемде бири-бирине зээни түштү

ТИШИМ ООРУП... «Катуудан тиш...» дегени туура белем,
Кантээримди билалбай куурап денем.
Уйку бербей түн бою боздогондон,
Уруп-салып врачка чуурап келем! Бийик элем, пастадым, кичирейдим,
Билдирбейин десем да титиреймин...
Тим элеби бакылдап тың жүрчүмүн,
Тиш

* * * Бүгүн кимбиз? «Мен» болчубуз кечээ биз? Башка түшкөн маңдайдагы жазуу бул, Болду эми галустукту чечебиз... * * * О, ыр дүйнө, менден Сага ырахмат! Ооматыма, байлыгыма карбай обочолоп, качпай жүргөн ыраактап... * * * Сен мага Периште элең бактым делген! Мен сенин көкүрөгүңө Айды, чачтарыңа

Ал - кадимки эле  жөпжөнөкөй ит.  Жүнүнүн барактыгы гана болбосо, айылдагы башка иттерден айырмачылыгы жок. Анткен менен башка иттердей болоор болбоско чаяланып үрүп, жолдон өткөн мал-кел, бала-чакага качырып сала бербеген токтоолук жагы да бар. Кээ бир иттер эч нерсенин дайыны жок, өткөн машинанын

Бул өмүр суусун ичтим ар булактын, Чайындым, көлмөсүнө барып жаттым. Кеселди келтирбестен кууп салган, Суукту денеңдеги жууп салган, Суусундай суу көрбөдүм «Бар-Булактын»!